Corona-regulatie: Punt

Toen ik met deze blog begon, vroegen mensen: hoe lang ga je hier nu eigenlijk mee door? Tja. Dat wist ik niet. Het was bedoeld als service aan ouders van de gezinnen die mijn praktijk bezoeken, als service aan de wijkteams en professionals die ik ken, en die zij weer kennen. Om te delen. Zo lang de Corona ons leven zou beïnvloeden. Zo kon ik mijn kennis delen in deze ontzettend rare en soms zo moeilijke tijd. Ik hoopte dat het besmettelijk was mijn blogjes. Dat ze veel gedeeld zouden worden, zodat iedereen zijn voordeel kon doen met de tips en trucs. En dat is aardig gelukt. Nu Rutte ons verteld heeft dat de scholen weer gaan beginnen na de meivakantie heb ik besloten voorlopig ook maar even meivakantie te houden. Ik zet er even een punt achter. Naast een beetje werken, elke ochtend een beetje uitslapen en gewoon een beetje vrij. En vooral eindelijk tijd voor de drie boeken die ik echt wil lezen, mijn 1000-dingen-lijstje en tijd voor mijn jongste dochter waarmee ik geloof ik moet gaan picknicken.

Een besluit, dat klinkt zo definitief. Zo officieel. Als ik er echter goed over nadenk, dan is het ook zo. Je wikt en je weegt vanuit jouw perspectief. Raadpleegt misschien anderen en komt tot een besluit. Zo komt Rutte ook tot zijn besluiten. Ondanks de aanwezigheid van een berg onzekerheden toch een zo goed mogelijke afweging maken en een besluit nemen. Ook al weet hij dat het besluit tot pijn en verdriet zal leiden bij het volk. Zo moeilijk. Maar wat moet dat moet. En je kunt eenvoudigweg niet iedereen tevredenstellen. Punt.

Besluiten nemen in een gezin is ook zoiets. En er zijn er nogal wat. Gaan we wel of niet verhuizen? Welke auto zullen we kopen? Kopen we überhaupt een auto? Hoeveel zakgeld krijgt een kind? Hoe laat moet je naar bed? Is sport belangrijk? Naar welke school ga je? Waar gaan we naartoe op vakantie? Wat eten we morgen? Wie is de oppas van overmorgen? Doen we mee aan de avondvierdaagse? Wat zijn de regels binnen het gezin? Hoe lang mogen kinderen op de ipad? Wanneer krijg je een eigen telefoon? Wanneer krijg je je eigen huissleutel? Wanneer mag je alleen naar de winkel toe? Wie doet welk taakje?

Een besluit leidt eigenlijk altijd tot morren en knorren en vaak genoeg zie ik mondige kinderen roepen dat het niet eerlijk is dat zij eerder naar bed moeten dan hun oudere broer of zus. Dat de regels vergeleken met andere gezinnen te streng zijn. Morren en knorren. Logisch, want besluiten houden vaak begrenzing in, en niemand vindt het leuk tegen een grens aan te lopen en beperkt te worden in vrijheid. En toch moet het soms. Kinderen overzien bepaalde besluiten nog lang niet en begrijpen ook de consequenties van bepaalde zaken nog niet. Volwassenen overzien dat beter en besluiten op basis daarvan. Dat mag een beetje uitleg hebben, maar soms is het gewoon zo. Punt. Dat we aan een kleuter niet uit gaan leggen dat we het geld dat papa en mama verdienen niet allemaal aan lego gaan uitgeven omdat er ook een huis en gas en licht en rioolbelasting betaald moet worden, dat lijkt me logisch. Je krijgt gewoon niet elke dag een cadeautje. Punt.

Wij hebben als gezin onze besluiten wel eens willen verzachten. Zo gingen we verhuizen, 3 straten verderop. Met name mijn middelste dochter vond dat vreselijk, omdat ze zo’n leuk vriendinnetje net om de hoek had. Ons besluit van verhuizen hebben we er niet door laten beïnvloeden. Hoewel ik de wankeling wel voelde. Doen we er wel goed aan deze keuze te maken en haar te bemoeilijken in het contact met haar hartsvriendin? Echter: door de verhuizing gaven we onze oudste dochter weer meer kans op contacten met andere kinderen. En wij wilden meer ruimte in het huis. Een afweging van belangen, die leidt tot een besluit. Om het besluit te verzachten mochten de meiden iets kiezen wat er dan in dat huis moest komen. Het werd een bubbelbad. We hebben het gedaan. Maar wat een stom besluit. Onze dochter heeft er misschien 3 x in gelegen. De spuitkoppen raken vies en ik wilde dat bad er na een jaar al liever uitslopen. Maar we zitten er nog mee. Achteraf een veel te grote keuze voor kinderen van 8 en 10. En ze lachen ons nu uit dat we meegingen met die rare kinderwens van toen.

Besluiten doen soms pijn. Maar besluiteloosheid ook. Zo zijn wij op vakantie vaak erg belsuiteloos over het restaurantje waar gegeten moet gaan worden. Als alle stemmen klinken lopen we na een paar uur nog te sjokken langs inmiddels volgeboekte restaurantjes, diep chagrijnig en hongerig, elkaar verwijtend waarom we niet bij de eerste naar binnen waren gegaan.

Besluiten, het is niet altijd leuk, maar het moet. Voorlopig even geen blogje. Ik neem even coronarust. Dat kan nu, zo is mijn afweging. We zijn allemaal een beetje gewend aan de situatie en nu hoeven de kinderen bovendien geen schoolwerk te maken. Kan ik weer lekker mijn ochtendmeditatie oppakken en mijn 1000 dingen lijstje oppakken. Wellicht na de vakantie een wekelijkse blog. Maar eerst even lekker niks. Punt.