Corona-regulatie: Grenzen van oneindige liefde

Gisteren zaten we om 19 uur voor de televisie. Een persconferentie. Wederom woorden van Rutte, Hou vol, Het gaat goed maar we zijn er nog niet. En heel voorzichtig wordt er al een beetje gedacht over hoe het dan na 28 april moet gaan. Hoe komen we zo intelligent mogelijk uit onze intelligente lockdown? Hoe zorgen we ervoor dat we het virus zodanig onder controle houden dat de zorg niet overbelast raakt en dat we de mensen met zwakkere gezondheid beschermen? Ieder Europees land maakt daarin andere keuzes. Nederland ook. Zo wordt er in Duitsland en België een losser beleid gevoerd, maar is er de voorwaarde van het dragen van mondkapjes. Mondkapjes die in ons land niet voldoende voorradig zijn. Zo waren onze winkels veelal open, terwijl in de landen om ons heen sprake was van een complete lockdown. Nederland vaart haar eigen koers, stelt haar eigen grenzen aan vrijheden en heeft eigen voorwaarden in deze tijd. Het stellen van grenzen en voorwaarden… zo moeilijk.

In deze tijd kom ik gezinnen tegen die heel veel moeite hebben met het stellen van grenzen en het stellen van voorwaarden. Het heetste hangijzer is het schoolwerk dat gemaakt moet worden. Er zijn kinderen die het niet willen waardoor het werk simpelweg blijft liggen. Ouders, moegestreden kloppen bij mij aan de deur: wat te doen? Kinderen zoeken net als volwassenen altijd grenzen op. Je wilt meer hebben, kunnen, eten, speelgoed, gadgets, verder op vakantie. Altijd in vergelijking met anderen. Onze middelste dochter, destijds in groep 7, kwam eens met de vraag: ”wanneer gaan wij nu eens op vakantie naar een land over de oceaan? Thailand, Maleisië, Amerika, op safari naar Afrika?” Ze hoorde van andere kinderen die allemaal verre reizen maakten, terwijl wij met onze de Waard-tent Europa aan het verkennen waren. Tot haar grote ontsteltenis hebben wij dat niet gedaan. Saaie stomme ouders. Maar wij hadden daar geen geld voor. Het besteden van zoveel geld aan een overzeese vakantie zou betekenen dat we andere dingen niet konden doen. Een blik die wij als ouders wel hadden, maar ónze dochter van 11 jaar nog niet. Kinderen overzien een heleboel zaken nog niet, gelukkig maar, daar zijn ze kind voor. Het maakt ook dat je eindeloos kunt dromen en fantaseren. En daarom zijn daar de volwassenen die de boel een beetje leiden en begeleiden, om te zorgen dat het allemaal zo goed mogelijk reilt en zeilt. Zodat er verstandige keuzes gemaakt worden in het hier en nu.

Zo was er in een van de gezinnen die bij mij aanklopte een jongen die al 4 weken niets aan schoolwerk had gedaan. Moeder en vader hadden het opgegeven. Zeiden moegestreden: ‘’zoek het maar uit, jouw verantwoordelijkheid.’’ De jongen, nog geen 10 jaar, koos voor buitenspelen en de crossbaan. Ze hadden een blij kind. Totdat school aan de bel trok: ”Of de jongen straks over wilde naar de volgende groep?” Ja natuurlijk wilde hij dat! Deze jongen had zich niet gerealiseerd dat het niet doen van zijn schoolwerk gevolgen zou kunnen hebben voor het overgaan straks in de zomer. School zei: ‘’nu moet hij doorwerken in de meivakantie, die jongen moet leren zijn verantwoordelijkheid te nemen.’’ Ik was het er niet zo mee eens. Wel dat hij moet werken hoor, maar de verantwoording ligt bij de ouders en school. Evenals dat de grenzen die Nederland stelt in deze intelligente lockdown liggen bij de regering. En niet bij de individuele burger die zijn eigen maatstaf hanteert hoe hij of zij denkt dat het virus onder controle kan blijven. Dat kan eenvoudigweg niet, wij als individuele burgers overzien niet datgene wat onze regering overziet samen met het leger aan deskundigen. De regels zijn er om ons te beschermen en ons met z’n allen zo gezond en veilig mogelijk het komende jaar door te laten komen. Grenzen om te beschermen.

Ouders stellen ook grenzen. Soms veel soms weinig, maar altijd zijn die grenzen er om het kind, dat nog niet kan overzien welke gevolgen zijn daden of wensen hebben, te beschermen tegen de gevolgen daarvan. Het is nodig, maar het biedt veiligheid en geborgenheid. Grenzen uit liefde, Grenzen van(uit) liefde. En kinderen botsen daar tegen aan, beuken soms zo tegen de regels dat ouders gaan wankelen. De frustratie van de kinderen zien en twijfelen: ‘’is dit niet te vervelend of te zielig?’’ Ik zou zeggen: Hou vol! Hou vol, lieve ouders, en heb een beetje vertrouwen en respect voor jezelf en jouw regels. Die komen niet uit de lucht vallen. Het zijn geen grenzen van prikkeldraad en bewakingsmuren. Het zijn grenzen van(uit) liefde.

Met een beetje meer zelfrespect en vertrouwen in je eigen regels sta je steviger en ga je minder wankelen, kun je het volkje thuis rustiger leiden door de woelige Coronazee. Stevige ouders, stevige kinderen. Geleid met positieve woorden en een stip aan de horizon. Een sticker, een beloning, op de kindermanier. Vol vertrouwen: ”Hou vol lieve kinderen, we weten dat het moeilijk is, maar samen staan we sterk.” Grenzen van oneindige liefde.

Blijf gezond!