Het was een lange persconferentie met heel veel woorden afgelopen dinsdag. De koers na 28 april werd uit de doeken gedaan. De scholen en kinderdagverblijven weer een beetje open, met in achtneming van gepaste afstanden. Een zucht van verlichting kon ik bijna horen klinken in verschillende huiskamers: ouders die snakken naar een beetje (werk)ruimte en hun rol als leerkracht meer dan zat zijn. Een zucht van verlichting bij die kinderen die school zo vreselijk missen. Een zucht van: ‘’he wat jammer nou’’ van de kinderen die deze lange Coronavakantie stiekem ook wel heel fijn vonden. Een zucht van de schoolbesturen en leerkrachten: ‘’hoe moeten we dit in hemelsnaam gaan organiseren?’’ Een zucht van zorgen en diepe teleurstelling bij de kappers en de horeca: ‘’hoe houden we onze kop boven water nu we tot 20 mei niet open mogen?’’ Een zucht van boosheid dat de tandartsen wel open mogen en de schoonheidsspecialisten niet. Een zucht. Zo veelbetekenend. Een zucht kan zoveel zeggen. Wat mij vooral bij is gebleven is de flinke zucht halverwege de persconferentie. De zucht van Rutte.
Ik had gedacht dat onze ochtendkrant er vol van zou staan, maar onze krant vond de inhoud van de woordenstroom en de impact van de maatregelen veel belangrijker. Bij mij blijft die zucht hangen. Een zucht van zorgen? Het even niet meer weten? Een zucht van overmacht? Een zucht van ergens tegenop zien? Een zucht van weten wat er gaat komen en er niets aan kunnen doen? Een zucht van interne struggle? Een zucht van weten dat het volk graag iets wil en nodig heeft, maar het niet kunnen geven?
Ik kan nog meer veel ‘zuchtinhouden ’ bedenken. Het was zeker geen fijne zucht. In ieder geval zette de zucht bij mij even alle alarmbellen op scherp. Het is nog niet goed. Hij weet het even niet meer. Hij heeft zorgen. Kan hij het nog wel aan? Het kan zijn dat de zucht in de speech geschreven was. Om de woorden kracht bij te zetten. Om ons duidelijk te maken dat de zorgen nog niet voorbij zijn ondanks het feit dat de cijfers best goed zijn. Een zucht om ons te vertellen dat we voorzichtig moeten blijven omdat de kans dat het virus de kop opsteekt als we veel te veel vrijheid krijgen groot is. De zucht die de boodschap versterkt: Beter voorzichtig nu, dan spijt achteraf. Hoe graag hij het ook anders had gewild en hoe erg zijn liberale hart bloedt voor de stagnerende economie. Zucht. Hopeloosheid, machteloosheid, frustratie. Zucht.. we zijn er nog niet, ook al willen we er graag met z’n allen al zo graag wel zijn. Zucht… ik moet nee zeggen tegen heel veel ondernemers, terwijl ik weet dat ze graag aan het werk willen. Zucht…. Ik weet dat dit niet fijn is… maar het moet toch. Mooi eigenlijk he: door die zucht weten we met z’n allen in een tijdbestek van minder dan 10 seconden zonder een enkel woord hoe het ervoor staat. Slechts met een zucht.
In gezinnen wordt ook heel wat afgezucht. En echt hoor, een goed hoorbare zucht bespaart je heel wat woorden. Bijvoorbeeld als de tafel nog niet afgeruimd is, of als je hoort of ziet dat je kind zijn kamer nog niet heeft opgeruimd. Zucht van irritatie. Van niet gehoord worden. Ik ken weinig kinderen die hiervan niet onder de indruk raken, en toch maar gaan doen wat ze moeten doen. Soms gaan ze nog even in discussie: ‘’ja maar… ‘’ Vooral niet terug in discussie gaan: het eindigt vaak in een tirade en dan krijg jij als ouder de schuld aan het einde van de rit: je wordt ook altijd boos! Nee: zuchten is beter, en mogelijk nog een vraag erbij: ‘’wat denk je dat mijn zucht jou zou willen vertellen?’’ ‘’Ehhhh… dat ik mijn kamer op moet gaan ruimen?’’.. Bingo!
De zucht komt ook soms van kinderen: als je aan de telefoon zit en ze willen graag iets vertellen, maar je kunt niet luisteren. ‘’Hoor mij toch, waarom ben je altijd met iets anders bezig? Maak een beetje ruimte voor mij, ik ben er ook nog.’’ Of een zucht als een tekening of een rekensom niet lukt. Of als hetgeen wat een kind moet doen te moeilijk is. Want ja echt: een hele kamer opruimen is vaak echt heel moeilijk voor kinderen. Dan zie je door de bomen het bos niet meer en weet je echt niet waar je moet beginnen. Een zucht van: ‘’dit is te veel voor mij, dit kan ik helemaal niet, waar moet ik beginnen.’’ Het is dan wel fijn om even te vragen wat die zucht van het kind wil zeggen. Misschien: ‘’ik weet het even niet, wil je me helpen?’’ Om vervolgens een zucht van opluchting en verwondering te hebben samen na het gezamenlijk opruimen: ‘’zo moeilijk was het niet en samen komen we er wel.’’
En als een kind verdrietig is, omdat er heel veel vervelends gebeurd is, dan is een grote zucht van ouders ook zoveel waard. Even meezuchten en niet meteen weer een deken van troostende woorden over het zo pure verdriet werpen. Even samen in die diepe put kan de pijn en het verdriet enorm verlichten.
Zuchten: een hapje extra lucht en een diepere uitademing. Een heel natuurlijke manier van regulatie. Door goed en lang uit te ademen activeer je je parasympatische zenuwstelsel en dat zorgt voor meer ontspanning en rust in je lijf. Heel gezond en heel goed. Het zorgt ervoor dat je kan blijven nadenken in moeilijke situatie en dat je niet teveel in de paniekstress schiet. Een zucht als nonverbale communicatie die je een heleboel woorden bespaart. Een zucht zegt meer dan 1000 woorden. Ik snak naar de zucht van verlichting, als we dat virus straks echt onder controle hebben en elkaar weer in de armen mogen sluiten. Zucht…. nog even geduld.
Blijf gezond!
Ik heb mee-gezucht tijdens het lezen van je blog; we willen zo graag meer, maar het kan/mag nog niet. Rustig blijven ademen en je aan de regels houden: misschien kunnen we dan snel weer echt rustig adem halen.