Corona-regulatie: Een paarse kwal met haaientanden

De zon schijnt steeds zo prachtig, de lucht staalblauw. Vanaf een balkonnetje  waar ik eigenlijk nooit op zit omdat ik daar normaal gezien geen tijd voor heb, zit ik een beetje te kijken naar de passanten in onze straat in de late middagzon.  Ik woon in een buurt waar mensen elkaar over het algemeen goed kennen en waar mensen met elkaar een praatje maken of over de vloer komen. Nu kan dat niet meer. Mensen staan met duidelijke afstand even kort met elkaar te praten en als je elkaar moet passeren, dan gaat dat met een boogje erom heen. Mijn dochter Sterre (zij heeft het syndroom van Down) vindt dat moeilijk. Hoe leg ik dit aan haar uit? Dat ze niet mag knuffelen en haar lichaamstaal mag inzetten om uit te drukken dat ze zo blij is om iemand te zien die ze lief vindt? Wij verontschuldigen ons, doen onze sayonara-groet en praten over wat dit nu allemaal voor gevoelens bij ons oplevert. Bij hele jonge kinderen en Sterre gaat dat niet. Sterre is verbinder pur sang. Het liefste vliegt ze mensen die ze goed kent om de nek voor een knuffel en een warm welkom. Dat is haar natuur. Zij heeft de woorden niet en begrijpt er dus geen snars van. Aan haar capuchon kan ik haar nog net op tijd terugtrekken en een knuffel met mij als alternatief aanbieden.

Hoe leg je jonge kinderen uit dat ze niet meer mogen knuffelen met de mensen die ze naast hun papa en mama ook lief vinden? Voor je het weet zeg je ‘’mag niet’’ en heeft het kind het gevoel iets verkeerds te doen met het willen geven van een knuffel. Hoe leg je uit dat die knuffel nu even niet mag? Maar ook: Hoe duid je de spanningen die soms hoog oplopen in het gezin? Bijvoorbeeld als een kind geen schoolwerk wil maken, of dat afgesproken taakje, maar liever gaat buiten spelen? Voor je het weet zit je in een inhoudelijke ruzie: ‘’jij moet nu schoolwerk maken, jij luistert niet’’. Terwijl het kind stoeit met de situatie: ‘’waarom moet ik hier thuis schoolwerk maken? Het is mooi weer, ik doe het straks wel. Ik heb toch vrij. Ik kan het niet zonder mijn juf of meester, ik vind het saai. Normaal heb ik altijd een smartbord met een filmpje erbij. Mama is altijd zo kritisch en papa wordt altijd boos als ik iets niet meteen snap, zoals zij het uitleggen, zo moet het niet’’.

Eigenlijk is het niemands schuld. De spanningen lopen op, het gaat niet zoals het altijd gaat, ouders komen vaak in een vorm van machteloosheid waardoor ze harder gaan praten, waardoor een kind kan gaan schreeuwen en boos worden, waardoor er een ruzie ontstaat. En: niemand kan er eigenlijk wat aan doen. Door de Corona pandemie zijn we wereldwijd uit ons veronderstelde stabiele evenwicht geklapt en wankelen met z’n allen op een evenwichtsbalk van onwennigheid van de nieuwe situatie.. en daar word je wiebelig van.

Geef elkaar niet de schuld van de wiebeligheid, maar leg de schuld daar waar die hoort: die stomme Corona, of noemt het het grote paarse monster, of de groene kwal, of de vervelende , superirritante alles verpestende, stinkende… Geef het een naam: Corona of een rare jongens of meisjesnaam. Verzin met elkaar hoe dat monstertje eruit ziet, en wat ie allemaal doet in jullie huis waardoor jullie spanningen of ruzie krijgen. Het monstertje waardoor je anderen die je ook lief vindt nu even geen knuffel mag geven. Het ligt niet aan jou, het ligt niet aan de ander. Het komt door dat stomme supervervelende monstertje Corona. Daarom mogen we even niet met iedereen die je lief vindt knuffelen, daardoor krijgen we irritaties met elkaar. Soms helpt het om met zijn allen een tekening te maken van dat monster. Om de beurt verzin je er wat bij waardoor het monster nog lelijker wordt. Zo kun je in gesprek raken met elkaar over hoe een ieder daar last van heeft. Dan speel je het niet meer op de persoon waar de irritatie of frustratie mee ontstaat, maar dan vertel je gewoon wat je voelt en waar jij last van hebt. En de schuld: die ligt bij Kwal Corona (of hoe je het monster ook maar wilt noemen).

Indien nodig houdt je dagelijks een spreekuur: op welke manier heeft iedereen last gehad van dat stomme kwalletje, hoe zat ie een ieder in de weg en hoe hebben we dat opgelost of hoe kunnen we dat voor de dag van morgen oplossen? Het ijzer smeden als het koud is.

En als het dan misgaat, ergens op de dag, en je raakt als ouder geirriteerd of je kinderen krijgen onderling ruzie van het op elkaars lip zitten, of je kind wil graag knuffelen maar het mag niet. Geef de schuld dan aan dat stomme monster. Daar komt het door en daar hebben we allemaal last van. Dan ontstaat er geen tweestrijd, dan ontstaat er een gezamenlijke draaglast. Samen heb je allemaal last van dat ene stomme monstertje, samen zijn we bang van die paarse kwal met haaientanden. Maar: samen staan we sterk en als we met elkaar sterk blijven en volhouden gaat het vast lukken, als er iemand struikelt in het poeltje van frustratie dan rapen we elkaar op in liefde en acceptatie. Die had even last van dat stomme monster. Met zijn allen tegen 1. Normaal gezien niet de beste situatie op het schoolplein, maar in dit geval een prima uitgangspunt: met z’n allen hebben we last van dat ene superirritante en ziekmakende monster. Met zijn allen tegen 1 : ergens moeten we die strijd een keertje winnen!

Blijf Gezond!